بیل مونرو Bill Monroe

سال ورود به تالار مشاهیر موسیقی بلوگرس: 1991

تولد: 13 سپتامبر 1911 در Rosine, Kentucky, United States

مرگ: 9 سپتامبر 1996 در Springfield, Tennessee, United States

ساز اصلی: ماندولین، گیتار

“ما سه تا برادر بودیم و سعی کردیم بریم سراغ موسیقی. برادرام از من بزرگ تر بودن و یکی شون، Birch، می خواست فیدل بزنه. Charlie گیتار دوست داشتم… بنابراین من موندم و ماندولین.”

بیوگرافی

Bill Monroe که به عنوان “پدر موسیقی بلوگرس” شناخته می شود را بیشتر می توان به عنوان یک سرآشپز یا شیمیدان ماهر توصیف کرد که عناصر موسیقیایی اولیه را با یکدیگر ترکیب و فرم هیجان انگیز و جدیدی را خلق کرد. Bill همیشه از علاقه خود به استفاده از “نواهای باستانی” در موسیقی نوآورانه خود سخن می گفت، از جمله استفاده از صدای فیدل و بگ پایپ برگرفته از موسیقی جزایر بریتانیا، بلوز آفریقایی-آمریکایی و موسیقی مقدس گاسپل، سرودهای روحانی آمریکایی و همچنین موسیقی رقص کانتری و ریتم های نوین و هیجان انگیز جز. نقش متمایز او، ترکیب این الهامات با سهم برابری از روح مشتاق و الهامات هنری خود او و خلق و پرورش ژانر مستقلی بود که با نام گروه موسیقی Monroe که The Blue Grass Boys نام داشت شناخته شد. می توان با اطمینان گفت که تمام گروه های بلوگرس جهان از نقش موسیقیایی Bill Monroe الهام گرفته اند.

Bill Monroe آخرین فرزند یک خانواده هشت فرزنده بود و در یک مزرعه خانوادگی در غرب Kentucky در شهر Rosine در ناحیه Ohio County نزدیک Owensboro به دنیا آمد. او تا نوجوانی به انحراف چشم دچار بود سال ها از تمسخر و مشکلات بینایی رنج برد که تا آخر عمر از یادش نرفت. خانواده او اهل موسیقی بود و Bill استعداد نوازندگی ماندولین و گیتار و خوانندگی را از خود نشان داد. او تا کلاس پنجم بیشتر درس نخواند و در 11 سالگی به کارگری مشغول و در 17 سالگی والدین خود را از دست داد. او کمی بعد به سایر اعضای خانواده خود در Chicago پیوست و به عنوان کارگر صنعت نفت مشغول به کار شد. با گذشت چند سال او و برادرانش Charlie و Birch به گروه رقص WLS Barn Dance پیوستند. Charlie و Bill در سال 1934 کار خود را رها کردند و گروه The Monroe Brothers، معروف ترین گروه دو نفره ماندولین-گیتار آن دهه را تشکیل دادند. 

به لطف رادیو، کنسرت و آثار ضبط شده که بیشتر در ایالت های Carolina انجام شد، این گروه دو نفره با آهنگ هایی همچون “What Would You Give in Exchange of Your Soul“، “Drifting Too Far From the Shore” و “New River Train“ به شهرت رسید. دو برادر به تدریج دچار اختلاف شدند و در سال 1938 از یکدیگر جدا شدند. Bill تصمیم گرفت دیدگاه موسیقیایی خود را از طریق یک گروه موسیقی زهی بزرگ تر توسعه دهد و به تدریج گروهش را به افتخار ایالت زادگاهش، The Blue Grass Boys نامید. در سال 1939 و به لطف اجرای آهنگ Mule Skinner Blues از Jimmie Rodgers، او به عضویت دائمی Grand Ole Opry در Nashville درآمد. 

طی پنج دهه بعد، Bill Monroe هدایت گروهی را بر عهده داشت که نوازنده های با استعداد متعددی در آن عضویت داشتند. از اعضای The Blue Grass Boys که بعدها خود در موسیقی بلوگرس، کانتری، فولک و سایر ژانرها اثرگذار شدند می توان به Clyde Moody, Howdy Forrester, Stringbean (David Akeman), Carl Story, Chubby Wise, Lester Flatt, Earl Scruggs, Benny Martin, Jim Eanes, Don Reno, Vassar Clements, Mac Wiseman, Jimmy Martin, Gordon Terry, Carter Stanley, Sonny Osborne, Bobby Hicks, Kenny Baker, Don Stover, Eddie Adcock, Dale Potter, Buddy Spicher, Del McCoury, Bill Keith, James Monroe, Peter Rowan, Richard Greene, Byron Berline, Doug Green و Roland White اشاره کرد. 

نوایی که بعدا به عنوان موسیقی بلوگرس شناخته شد یکباره بوجود نیامد. این موسیقی مدام در حال شکل گیری بود . Bill Monroe الهامات خلاقانه خود را با نوازنده های با استعدادی که به عضویت گروه اش در میامدند ترکیب می کرد. در اواخر دهه 1930 و اوایل دهه 1940، گروه The Blue Grass Boys سبک موسیقی متنوع، دارای سنکپ و بداهه ای را می نواخت که همزمان یادآور موسیقی زهی سیاه پوستان سال های دور و ریتم های غربی بود. در طول این دوره، فیدل تبدیل به صدای اصلی سازبندی گروه شد و سولوهای زیر و خوانندگی دونفره، سه نفره و حتی چهارنفره تنوع غنی ای از صداها را ایجاد کرد.

با ورود Earl Scruggs به گروه The Blue Grass Boys در سال 1945، موسیقی بلوگرس برای اولین بار فرم پنج نفره کلاسیک خود را بدست آورد که تا امروز نیز با آن شناخته می شود: باس زهی انگشتی، گیتار با سیم استیل، ماندولین، فیدل و بانجوی سه انگشتی که Scruggs آن را معروف کرد. در طول سه سالی که Bill Monroe، Lester Flatt، Earl Scruggs، Chubby Wise و Howard Watts در کنار هم به نواختن مشغول بودند، اجراها و آثار ضبط شده آنها استانداردهایی را که تا به امروز در این فرم از موسیقی دیده می شود تعریف کردند.

پس از آنکه Flatt و Scruggs گروه را برای تشکیل گروه خود ترک کردند، Bill Monroe به سمت مسیرهای جدیدی رفت. ترانه هایی درباره زندگی خودش، تمپوی بالاتر و دینامیک سازی قوی تر و به تدریج چیدمان فیدل دوتایی و سه تایی، از خصوصیاتی بود که موسیقی تولید شده توسط گروه وی در دهه 1950 داشت. Bill Monroe در دهه پنجاه زندگی خود تبدیل به یک موسیقیدان کارکشته شده بود و قصد بازنشستگی نداشت. درحالیکه موج موسیقی فولک آمریکای شمالی را در می نوردید، ریشه های سنتی نهفته در موسیقی Bill Monroe آن را در مرکز توجه شنوندگان جدیدی در مراکز دانشگاهی و شهری خارج از نواحی میانی آمریکا که موسیقی بلوگرس در آن شکوفا شده بود قرار داد.

دهه های 1970 و 1980 شاهد افزایش فستیوال ها، لیبل ها، برنامه های رادیویی و رسانه های متعدد موسیقی بلوگرس بود. Bill Monroe به عنوان پدر یک ژانر موسیقی شناخته میشد که در حال گسترش به سراسر دنیا بود. Bill Monroe در آخرین سال های عمر به ارزش و احترام همتایانش که از کودکی به دنبال آن بود دست یافت. جهان هنر و فرهنگ، Bill Monroe را به عنوان فردی نوآور و یک شخصیت موسیقیایی قرن بیستم می شناسد. پدر موسیقی بلوگرس چند روز مانده به تولد 85 سالگی اش و پس طی کردن یک دوره بیماری و در حالیکه تا آخرین روزهای حیات به اجرای موسیقی برای شنوندگان علاقه مند مشغول بود درگذشت. 

آثار

بیش از 200 ترانه و قطعه بی کلام، از جمله:

اولین الهام ها

آغاز شهرت به خاطر

گروه The Monroe Brothers، 1934-1938

اجرا به همراه

جالب است بدانید

افتخارات

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *