تولد و تاریخچه موسیقی بلوگرس Bluegrass

شروع موسیقی بلوگرس

از اولین باری که گروه Bill Monroe and His Bluegrass Boys در تاریخ 28 اکتبر 1939 قدم به صحنه برنامه Grand Ole Opry گذاشتند و آهنگ Mule Skinner Blues را به قدری سریع اجرا کردند که تمام تماشاچیان مبهوت شده و فریاد «دوباره، دوباره!» راه انداختند، همه می دانستند که شاهد یک پدیده نو، بی سابقه و هیجان انگیز بودند. اولین جرقه موسیقی بلوگرس از همان لحظه زده شد.

از همان اولین اجرای سال 1939 تا اواخر سال 1945، شعله ای که Bill Monroe روشن کرده بود با قدرت به سوختن ادامه داد. اما در دسامبر 1945 یک نوازنده بانجوی ۲۱ ساله به نام Earl Scruggs به گروه اضافه شد و همه چیز دگرگون شد. تمام تکه های پازل پیش از آمدن این نوازنده بانجو مهیا بود، ولی Earl Scruggs آخرین قطعه پازل و همان کسی بود که آنها برای سبک موسیقی خود نیاز داشتند. او می توانست هم سرعت ماندولین بنوازد و قطعات سریع و پرقدرت را اجرا کند. و این همان چیزی است که به این سبک موسیقی درخشش بی مثالی بخشید.

اولین باری که Earl Scruggs به همراه گروه روی صحنه ظاهر شد، Bill Monroe آهنگی با تمپوی بالا را برای اجرای انتخاب کرد. این آهنگ  White House Blues  نام داشت.

تمپوی بالای آهنگ نقش پررنگ نوازنده بانجوی گروه را به خوبی نمایش می داد. Earl Scruggs با استفاده از تکنیک سه انگشتی دست راست با سرعتی بسیار بالا نت های قدرتمندی را اجرا کرد. این صدایی بود که تا پیش از این هرگز از بانجو و در اجرایی با چنین ابعادی شنیده نشده بود و تماشاچیان را به جنون کشاند. گروهی که در شب هشتم دسامبر سال 1945 روی صحنه رفت از Bill Monroe نوازنده ماندولین، Lester Flatt نوازنده گیتار، Earl Scruggs نوازنده بانجو، Howdy Forrester نوازنده فیدل و Joe Forrester نوازنده باس تشکیل شده بود. پس از آنکه در سال 1946 Bill Monroe ضبط موسیقی و برگزاری تور در کنار Earl Scruggs را آغاز کرد، صدای او طنین انداز شد و دیگر موسیقیدان ها پیروی او به خلق و ایجاد موسیقی ای پرداختند که بعدها با عنوان “موسیقی بلوگرس” شناخته شد.

گروه Bill Monroe and His Bluegrass Boys

تا مارس 1946 Howdy Forrester و Joe Forrester گروه را ترک کردند. گروه اصلی که به عنوان ترکیب کلاسیک یا اصلی شناخته می شود و شامل Bill Monroe نوازنده ماندولین، Chubby Wise نوازنده فیدل، Lester Flatt نوازنده گیتار، Cedric Rainwater نوازنده باس و Earl Scruggs و بانجوی جادویی اش بود با قدرت مسیر خود را ادامه داد. اضافه شدن صدای بانجوی Earl Scruggs به گروه، آخرین قطعه این پازل بود و گروه را تکمیل کرد.

Bill Monroe برای موازنه ریتم دقیق، شفاف، قدرتمند و ضدضرب ماندولین یک کنترباس را به گروه اضافه کرد. پس از جدایی Bill Monroe از برادرش Charlie Monroe در سال 1938، او برای تشکیل گروه جدید خود و به عنوان اولین عضو گروه یک نوازنده گیتار به نام Cleo Davis را استخدام کرد. او در ادامه نوازنده فیدل، Art Wooten و کمدینی به نام Tommy Millard را به گروه افزود که در قطعات بی کلام قاشق یا استخوان می نواخت و مسئولیت معرفی گروه در اجراها را بر عهده داشت. زمانی که Tommy Millard در ژوئیه سال 1939 گروه را ترک کرد، نوازنده باس Amos Garen جای او را گرفت. در آن زمان استفاده از باس در موسیقی زهی سبک Hillbilly متداول نبود. با این حال Bill Monroe احساس کرد که یک باس زهی می تواند به پایه ریتم گروه قدرت ببخشد. با اضافه کردن صدای بم در ضرب اصلی ریتم توسط باس، صدای زیر ماندولین به صورت ضدضرب، و صدای میدرنج گیتار که تمامی ضرب ها را پر می کرد، گروه به یک ریتم قدرتمند و قوی با تنالیته وسیع دست یافت.

خلاقیت و هدایت Bill Monroe باعث شد که تمام المان های بنیادین موسیقی بلوگرس در همان سال های اولیه فعالیت هنری وی شکل بگیرند و عناصر دیگر به تدریج اضافه شدند. Bill Monroe از همان ابتدا می خواست موسیقی متفاوتی داشته باشد و خالق یک سبک باشد. او به دنبال آن بود تا از تمام ایده ها و صداهای متفاوتی که شنیده بود استفاده کند و البته از موسیقی بلوز سیاه پوستان، موسیقی اسکاتلندی و سرودهای مذهبی نیز بهره برد.

با اینکه مورخان و طرفداران سبک بلوگرس، پیوستن Earl Scruggs به گروه Blue Grass Boys را در دسامبر سال 1945 به عنوان لحظه تولد موسیقی بلوگرس می شناسند، به عقیده خود Bill Monroe این سبک از موسیقی از سال 1939 و پیش از پیوستن Earl Scruggs آغاز شد. او معتقد بود که در موسیقی بلوگرس یک الگوی مشخص داشته و المان های متفاوتی را به آن اضافه می کرده است. بنابراین از نظر وی اضافه شدن Earl Scruggs درحقیقت پیدا کردن یک المان متفاوت و بخشی از تکامل موسیقی Bill Monroe بود.

زمانی که Bill Monroe and His Bluegrass Boys قطعه Mule Skinner Blues را در سال 1939 روی صحنه اجرا کردند، سرعت بالا تنها عنصر جدیدی نبود که روی صحنه آورده شد. گروه های دیگر نیز در گذشته موسیقی با تمپوی بالا را اجرا کرده بودند. اما چیزی که سایر هنرمندان و تماشاچیان را مبهوت خود کرده بود دقتی بود که گروه در اجرای این تمپوی بالا به خرج می داد. عامل دیگر، بازه صدای زیر Bill Monroe در کنار ریتم ماندولین بود.

Lester Flatt در مارس 1945 به گروه Bill Monroe and His Bluegrass Boys پیوست. زمانی که Stringbean گروه را ترک کرد، Lester Flatt علاقه ای به استخدام نوازنده بانجوی دیگری نداشت، او تصور نمی کرد که هیچ بانجو نوازی بتواند با تمپوی تند آهنگ ها همراهی کند. Bill Monroe از Jim Shumate نوازنده فیدل خواست تا یک نوازنده بانجو برای او پیدا کند. Jim Shumate نیز Earl Scruggs را برای ملاقات با او معرفی کرد. آنها در یک هتل یکدیگر ملاقات کردند و وقتی Bill Monroe نوازندگی Earl Scruggs را شنید تحت تاثیر قرار گرفت. او از Earl Scruggs خواست که در کنار تمام اعضای گروه هنر آزمایی کند. زمانی که Lester Flatt متوجه شد که قرار است یک بانجو نواز دیگر را بیازمایند، سعی کرد نظر Bill Monroe را عوض کند. اما پس از آنکه Earl Scruggs قطعه Dear Old Dixie را نواخت، متقاعد شد و به Bill Monroe گفت به هر قیمتی شده باید او را استخدام کند و باقی ماجرا به قول معروف به تاریخ پیوست.  

سبک نوازندگی ماندولین Bill Monroe

از زمانی که Bill Monroe سیزده سال بیشتر نداشت روی نوازندگی ماندولین خود کار کرده بود. او زمان زیادی را بر روی نوازندگی سولو و همراهی ریتم وقت گذاشته بود. Bill Monroe برای خلق موسیقی بلوگرس، سبک متفاوتی از ماندولین نوازی را ابداع کرد و به دنبال آن بود که سبک اش با دیگر نوازندگان فرق داشته باشد و این به یاری موسیقی بلوگرس آمد. Bill Monroe از ماندولین به عنوان یک ساز ریتمی استفاده می کرد و با تاکید بر ضدضرب، ریتم گروه را حفظ می کرد. زمانی که Bill Monroe پشت میکروفن می ایستاد تا سولوی ماندولین را بنوازد دیگر خبری از قدرت ریتم نوازی ماندولین نبود و نوازنده گیتار باید با قدرت بیشتری به نواختن ریتم های ضدضرب می پرداخت تا جای خالی ماندولین احساس نشود.

در آغاز تنها نوازندگان سولوی گروه، Bill Monroe با ماندولین و Art Wooten با فیدل بودند. Bill Monroe با استفاده از ماندولین به Art Wooten نشان می داد که چه صدایی از فیدل، خصوصا در آهنگ های باکلام انتظار دارد. مطمئنا صدایی که Bill Monroe در آن سال های اولیه در ذهن داشت همان صدای فیدل دایی اش Pendleton Vandiver و صدای گیتار و فیدل Arnold Shultz بود. Bill Monroe برای اینکه بتواند نواختن گیتار را یاد بگیرد در جشن های مختلف با دایی اش همراه میشد و با گیتار او را در نواختن فیدل یاری می کرد و در حقیقت ایجاد رشته های موسیقی بلوگرس را مدیون او بود.

Arnold Shultz نیز یک گیتاریست و نوازنده فیدل رنگین پوست بود که Bill Monroe در مراسم های مختلفی در کنار او ساز می زد و به این ترتیب بلوز وارد زندگی او شد. این دو نوازنده همراه با مادر او Malissa، اولین عوامل تاثیرگذار موسیقیایی در زندگی Bill Monroe بودند. زمانی که Bill Monroe روی موسیقی خود کار می کرد بدون شک از نوایی که در کودکی شنیده بود الهام می گرفت. او با استفاده از قالب همین «نواهای باستانی» گروه موسیقی خود را شکل داد. Bill Monroe عموما با استفاده از آواز یا ماندولین که اجزای جدانشدنی صدای گروه بودند سایر اعضا را هدایت می کرد.

المان‌ها در موسیقی بلوگرس

تکنوازی در گروه موسیقی Bill Monroe کار ساده ای نبود. او همان کیفیتی را از آنها می خواست که از خودش انتظار داشت. او انتظار داشت که تکنواز بتواند با تمپوی بالا بنوازد و در عین حال نوازندگی اش بی نقص باشد و از مهارت بالایی در نوازندگی برخوردار باشد. این حقیقت که Bill Monroe قطعات خود را زیرتر از گام های رایج می نواخت باعث می شد که تکنواز مجبور به تلاش بیشتری باشد و خلاقیت بیشتری به خرج دهد. آهنگ هایی که معمولا در گام C اجرا می شدند در گروه Bill Monroe در گام B flat یا B نواخته می شدند یا قطعاتی که معمولا در گام D نواخته می شدند نیز باید یک گام بالاتر و در گام E اجرا می شدند.   

تکنوازان در گروه Bill Monroe به بداهه نوازی و رقابت با یکدیگر نیز تشویق می شدند. اگر کسی در گروه سولو می نواخت، انتظار می رفت که نفر بعدی پا پیش گذاشته و سولوی سخت تری را بنوازد. همین موضوع هیجان اجرا را بیشتر می کرد. یکی دیگر از بخش های تازه اجرای گروه Bill Monroe این بود که به تمام نوازندگان فرصت تکنوازی داده می شد. این شیوه بیشتر در موسیقی جز دیده شده بود تا در گروه زهی کانتری. در حقیقت بارها از سبک بلوگرس به عنوان «سبک جز موسیقی کانتری» یاد شده است. سرعت اجرای آهنگ ها و تکنوازی های برجسته، موسیقی بلوگرس را از موسیقی رقص دور و به موسیقی صحنه های کنسرت تبدیل کرد.

اجراهای گروه Bill Monroe به گونه ای طراحی شده بود که ظاهر پویایی داشته باشد. اعضای گروه دور یک میکروفن اجرا می کردند و هر تکنواز باید برای اجرای قطعه خود به میکروفن نزدیک می شد. زمانی که تکنوازی Bill Monroe با ماندولین تمام می شد، به سمت تکنواز بعدی گروه می چرخید و او را فرا می خواند. Bill Monroe می خواست تکنواز بعدی آماده باشد و بدون تاخیر و بلافاصله بعد از اتمام سولوی وی شروع کند. نحوه استفاده نوازنده ها از میکروفن از قبل برنامه ریزی شده بود تا تحرک جسمی و پویایی اجرا حفظ شده و هیجان موسیقی تکمیل شود.   

یکی دیگر از المان های تصویری جدید در اجراهای Bill Monroe نحوه لباس پوشیدن آنها بود. در آن روزها که هنرمندان معمولا لباس های روستایی یا وسترن می پوشیدند، Bill Monroe به دنبال آن بود که متفاوت باشد. او می خواست که اعضای گروه روی صحنه خوش لباس به نظر برسند و نمی خواست که نوازنده های گروه لباس های کلیشه ای کانتری یا کابوی های وسترن را به تن داشته باشند.

دقت در تکنوازی تنها نکته ای نبود که Bill Monroe از گروه خود انتظار داشت. هارمونی های آواز نیز باید بسیار دقیق، سنجیده و برنامه ریزی شده می بود. معمولا هارمونی سه بخشی گروه شامل یک صدای تنور بالاتر و یک صدای باریتون بم تر از خواننده اصلی میشد. خواننده های هارمونی در سبک بلوگرس از نظر شدت و بلندی نیز با خواننده اصلی رقابت می کردند. در سایر سبک های موسیقی کانتری معمولا خواننده های هارمونی در پس زمینه قرار می گیرند و صدای خواننده اصلی همیشه برجسته است. در موسیقی بلوگرس تمامی خواننده ها حضور پررنگی دارند و در حقیقت با یکدیگر رقابت می کنند. این سبک از هارمونی، هیجان قابل توجه ای را ایجاد می کند.

علاوه براین، Bill Monroe خواننده چهارمی را هم به عنوان صدای باس در ترانه های مذهبی به این چیدمان خوانش سه نفری اضافه می کرد. گروه آواز چهارنفری معمولا با سازبندی خلوت و تنها با گیتار همراهی می شد. گروه آواز چهارنفری نیز یکی دیگر از نوآوری های بی سابقه Bill Monroe در یک گروه زهی بود. او از همخوانی دونفره و سه نفره استفاده کرده بود و به دنبال اجرای موسیقی بلوگرس به صورت چهارنفره هم بود.

صدای گروه بین سال های 1938و 1945 مدام تغییر می کرد. Bill Monroe انواع سازها را در برهه های زمانی مختلف در گروه امتحان کرد: از جمله قاشق، استخوان، کوزه، سازدهنی، بانجوی تنور و آکاردئون. او در سال 1942 اولین نوازنده بانجوی خود با نام David “Stringbean” Akeman را به گروه اضافه کرد. Stringbean یک کمدین بود و نوازندگی سستی داشت. Bill Monroe او را متقاعد کرد که نواختن با دو انگشت مثل Wade Mainer را یاد بگیرد. با این حال Stringbean آنچنان توانمند نبود که بتواند تکنوازی در تمپو های بالا را برعهده بگیرد. او از ژوئیه 1942 تا سپتامبر 1945 در گروه باقی ماند.